Kağan ve Altay yan yana, sırt sırta dövüşüyorlardı. Göçebe efsanelerinden fırlamış gibi duran üç parmaklı yaratıklar, karların arasından birer birer çıkıyordu. Her biri, bozkırın unutulmuş günahlarının şekil bulmuş hâliydi. Kemikleri çıplaktı, ağızları dikilmişti ama gözlerinde nefret vardı. Altay kılıcını savururken hırladı: “NEDİR BUNLAR?” Kağan eğri kemiğiyle bir yaratığı savurdu. “Bizim unuttuklarımız.” Bir an için zaman

Gece çöktüğünde bozkırın sesi bile ölür. Ama bu gece sessizlik bile kaçmıştı. Kağan, ölü adamın bedenini arkasında bırakıp ilerledi. Yürüdükçe, karların üstünde ayak izleri görüyordu. Ama bu izler insana ait değildi. Beş parmak değil… üç parmaklı, uzun tırnaklı izler. Göçebe masallarında anlatılan “Gezenler” gibi. Bir zamanlar çocukları korkutmak için anlatılan masallar… Ama Kağan masalların yalan

Bozkır, karanlığı yutuyordu. Ay görünmüyordu. Yalnızca uzaklarda titreyen sönük bir ışık… belki bir kamp ateşi, belki de başka bir şey. Kağan, o ışığa doğru yürüyordu. Her adımı, kar altında gizlenmiş taşlara çarpıyor, dizleri her seferinde biraz daha sızlıyordu. Ve sonra kan kokusunu aldı. İlk önce metalik, hafif, sonra giderek keskinleşen o koku. Burnunun direğini yakan

Kağan, ateşin başında oturuyordu. Alevler çıtırtıyla yanıyordu ama ısı vermiyordu; sadece bir ışık, o kadar. Bozkırın ortasında tek başına, elindeki eğri kemikten yapılmış tılsımı döndürerek oturuyordu. Parmakları ince, damarları belirgindi; bir zamanlar güçlü olan bir adamın çökmüş hali. Kağan’ın yüzü yaralarla doluydu. Eski kesikler, bıçak izleri, belki de kendi elleriyle açtığı yaralar. Fısıltılar… Sürekli fısıltılar.

Rüzgâr, kuzeyden esiyordu. Kuru, yırtıcı, dişli bir rüzgâr. Bozkırın üzerindeki ince kar tabakası, sanki kemik tozlarıyla karışmış gibi griydi. Gökyüzü, sonsuz bir kurşun levha gibi ağırdı; ne bir kuş, ne bir ses — sadece bozkırın çıplak, ölü sessizliği. Ve o sessizliği bozan, yalnızca tek bir şey vardı: Bir kürek sesi. Toprağın içinden bir şey çıkarılıyordu.