Hayatımda bir kez daha kutulara sarılıyorum. Yine bir ev, yine bir adres değişiyor. Taşınmak, benim için yeni bir maceranın başlangıcı olmadı hiç. Aksine, kök salma çabasının, hep köksüz kalma gerçeğiyle yüzleşmesi oldu.

7 yıldır yaşadığım evden ayrılmak zorundayım. Aslında alışkın olmam lazım. 99 depreminden bu yana 7 şehir, 12 farklı ev… Her bir taşınmada, “Belki burası olur,” demiştim. Her seferinde, bir kök salma hayaliyle kutuları yerleştirmiştim odalara. Ama olmuyor. Hep yarım kalıyor.

Bugün taşınırken sadece eşyalarımı değil, içimde yıllardır biriken o yersiz yurtsuz hissi de sırtımda taşıyorum. Bazen kelimelere bile dökülmesi zor oluyor bu duygunun. Ne tam bir yere ait olabiliyorum ne de gerçekten bir yere bağlanabiliyorum.

Son zamanlarda anladım ki bu his yalnızca bana ait değil. Psikoloji bu durum için bazı isimler koymuş. Sürekli yer değiştirmek zorunda kalanlarda aidiyet duygusunun zayıflaması kaçınılmaz oluyormuş. Özellikle çocukluk döneminde yaşanan bu sürekli yer değiştirme hali, yetişkinlikte insanın kök salma ihtiyacını daha da artırıyormuş. Buna psikolojik evsizlik deniyor. Fiziksel bir adresin olabilir ama ruhun sürekli kapı önlerinde bekleyebilir.

Her taşınma, bende uyum bozukluğu gibi hissettirdi. Yeniden eşyaları yerleştirmek, yeni bir mahalleyi tanımak, marketleri ezberlemek, hangi sokakta hangi ışığın yandığını öğrenmek… Bunların her biri küçük bir travma gibi birikti içimde. O yüzden taşınma süreci geldiğinde içimde o tanıdık kaygı yükseliyor. Ellerim titriyor, kalbim hızlanıyor. Bir yere değil, yine hiçbir yere gidiyor gibi hissediyorum.

Ve evet, kimsesizlik. Dönebileceğim bir baba evimin olmaması, arkamı yaslayacak bir güven hissi bırakmıyor bana. Çoğu zaman “gidecek yerim yok” dediğimde insanlar yanlış anlıyor. Bu bir fiziksel durum değil sadece. Bu, ruhsal bir durum. Gidecek içsel bir yerimin olmaması.

Ve bir yerde fark ettim ki; ev dediğin şey bazen bir adres değil, insanın kendi içindeki güvenli alan.

Evet, kök salmayı hâlâ istiyorum. Bir gün sabah uyandığımda “Burası benim evim” diyebilmek hâlâ hayalim. Ama artık kendime şunu söylüyorum: O ev gelene kadar, ben kendi içimde bir yuva inşa etmeye devam edeceğim. Kırık dökük bile olsa, benim yuvam olacak.

Çünkü köklerim yok belki, ama kanatlarım var. Ve bu kanatlarla, her taşınmada yeniden uçmayı öğreniyorum.

Belki bir gün değil, her gün biraz daha kendime yaklaşarak o “yuva”yı inşa ediyorum. Adım adım.

Ve en önemlisi: Yalnız değilim.

Bu Satırlar Sana, Yersiz Yurtsuz Hisseden Herkese…

Eğer sen de benim gibi, bir evin duvarları arasında bile kendini misafir gibi hissediyorsan; eğer sen de sürekli bir yerlere taşınmak zorunda kalıp hiçbir yere ait olamıyormuşsun gibi yaşıyorsan… Bil ki yalnız değilsin.

Bu hislerin bir adı var. Aidiyetsizlik, psikolojik evsizlik, köksüzlük kaygısı… Bunları yaşayan, hisseden binlerce insan var. Özellikle çocukken sürekli taşınmışsan veya hayat seni sürekli yeni adreslere sürüklediyse, bu hislerin sende iz bırakması çok normal. Sen anormal değilsin; tam tersine, yaşadığın hayat koşullarına göre gayet insanca duygular içindesin.

Ve iyi haber şu: Bu hislerle baş etmenin yolları var. Küçük adımlarla bile olsa kendi iç dünyanda bir güvenli alan inşa edebilirsin. Bazen bir dostun sesi, bazen bir terapi süreci, bazen bir defterin içindeki satırlar senin o köksüz hissettiğin yere köprü olabilir.

Profesyonel destek almaktan çekinme. Özellikle bilişsel davranışçı terapi (CBT), bağlanma temelli terapiler ve travma terapileri bu konuda çok etkili olabiliyor. Kendine aidiyet hissi kazandırmak, dış dünyada olmasa bile iç dünyanda sağlam temeller atmana yardım edebilir.

Ve en önemlisi: Kök salamadığın yerlerde, belki de kanatlanman gerekiyordur. Bazen ev dediğin şey, bir bina değil; bir dost, bir anı, bir sevdiğin şarkıdır. Bazen ev, sadece sen olursun.

Yalnız değilsin. Ve bu, geçici bir yol. Bir gün o “ait hissettiğin” yere vardığında, arkana dönüp bugünkü seni hayranlıkla izleyeceksin.

Sen güçlüsün. Hem köksüz, hem kanatlı.

Buradayız. Birlikte.