1 Mayıs bu ülkede sadece bir tarih değil, bir hafızadır. Taksim Meydanı’na barikat kurulmasının nedeni tam da budur. Çünkü 1 Mayıs denilince yalnızca bir takvim yaprağı değil, bir mücadele zinciri akla gelir. Her halkası bedelle, direnişle, inatla örülmüştür.

Tarih unutanları affetmez.

Bu topraklarda 1 Mayıs ilk kez 1923’te resmi olarak kutlandı. Ancak aynı yılın sonunda yasaklandı. 1976’ya kadar 1 Mayıs meydanlarda değil, gölgelerde, şiirlerde, fısıltılarda yaşadı. Ta ki 1976’daki büyük 1 Mayıs mitingine kadar: O gün Taksim’de yüz binler haykırdı. Sınıfın sesi yıllar sonra ilk kez bu kadar güçlü çıkmıştı.

Ama ertesi yıl, 1977 1 Mayıs’ı, Türkiye tarihine bir kara leke olarak kazındı. Taksim’de yüzbinlerin katıldığı mitingde açılan ateş sonucu 34 kişi katledildi. Katliamın failleri hâlâ bulunamadı. O gün sadece canlar değil, bir ülkenin belleği de hedef alındı. Ve Taksim’in anlamı değişti: Orası artık yalnızca bir meydan değil, bir emek anıtıydı.

80 darbesiyle birlikte 1 Mayıs bir kez daha yasaklandı. Tıpkı sendikalar gibi, grev hakkı gibi, emeğin sesi gibi. Ancak unutulmadı. 1989 Bahar Eylemleriyle işçiler yeniden sokaklara döküldü. 1996’da Kadıköy’de yapılan büyük mitingde polis saldırısında yine canlar yitirildi. Yine yasaklar, yine barikatlar, yine kararlılık.

Ve 2010’da Taksim sonunda yeniden kazanıldı. On binler 33 yıl sonra Taksim’e döndü. Ama bu zafer kısa sürdü. 2013’te Gezi direnişinin gölgesinde kalan 1 Mayıs bir kez daha yasaklandı. O günden bu yana Taksim yeniden “güvenlik” gerekçesiyle halka kapalı. Oysa emekçiye kapalı olan meydan, meydan değildir.

Bugün 2025. Yani hâlâ yasaklı bir 1 Mayıs’tayız. Ama aynı zamanda hatırlayan bir 1 Mayıs’tayız. Çünkü unutmamak da direnmenin bir biçimidir. Unutmadık:
– 77’de yitirdiklerimizi,
– 89’da direnişi,
– 96’da karanlık copları,
– 2010’daki umudu.

Ve şimdi tekrar soruyoruz: Neden korkuyorsunuz?

Cevap belli: Bu tarihsel zincirin bir sonraki halkasından. Çünkü halkalar birleştiğinde zincir kırılmaz, zinciri kırar.
Genç işçilerin sabrından, kadınların örgütlü öfkesinden, taşeronun sesinden yükselen ortak bir haykırıştan korkuyorsunuz:

“Bu düzen böyle gitmez!”

Ve evet, bu ses susmayacak.
Adalet istiyoruz. Onur istiyoruz. Eşitlik istiyoruz.

1 Mayıs 2025, yasaklı ama unutulmayan bir tarihtir. Tıpkı diğerleri gibi. Çünkü biz unutmuyoruz.