(Final Bölüm)

Sabahın ilk ışıkları, yıllardır görülmemiş bir huzurla bozkıra doğdu.
Ne karanlık vardı gökyüzünde, ne fısıltılar.
Sadece soğuk, sadece sessizlik.
Ve bu kez… sessizlik korkutucu değil, kurtarıcıydı.

Altay, Kağan’ın kül olmuş kalıntılarının önünde diz çöküyordu. Elinde kalan tek şey, Kağan’ın yere bıraktığı kemikten tılsımdı.
Kemiğin üzerine bir şeyler kazınmıştı.
Gözleriyle inceledi, kelimeleri tanıdı:

“Unutulmak bazen affetmektir.”

Altay’ın dudakları titredi. Öfke yoktu artık, sadece yorgunluk.
Ve bir şey daha: Sorumluluk.

Arkasını döndüğünde, bozkırın dört bir yanından insanlar geliyordu.
Göçebe klanları, uzak boylar, unuttuğu kardeş halklar… Hepsi korkudan değil, çağrıya gelmişlerdi. Kağan’ın fedakârlığı tüm bozkıra yayılmıştı.
Artık tanrılardan korkmuyor, unutmaktan korkmuyorlardı.

Altay ayağa kalktı. Elinde kemiği kaldırdı. “Buraya geldiniz,” dedi. “Çünkü bir adam korkularını bozkıra bıraktı. Size savaş vaadiyle değil… hafıza vaadiyle geldi.”

Kalabalık sessizdi.

“Kağan öldü,” dedi Altay. “Ama onun korkak olduğunu söyleyen bendim. Şimdi size söylüyorum: O korkak değildi. Korkusunu tanıyan bir adamdı.
Ve korkusunu tanıyabilen bir adam, dünyayı değiştirebilir.”

Kalabalık arasında fısıltılar başladı. İsimler söylendi. Eski isimler. Unutulmuş ölüler yeniden anılmaya başlandı.

Altay başını göğe kaldırdı. Gökyüzünde artık hiçbir karanlık leke yoktu.
Sadece yıldızlar.

“Peki ya senin adın?” dedi yaşlı bir kadın. “Senin adını kim hatırlayacak?”

Altay gülümsedi. Yüzü kırık, yorgun, ama dimdikti.
“Elbet biri hatırlar,” dedi. “Ama gerekirse… ben bile kendimi unuturum. Yeter ki bu bozkır bir daha o karanlığı görmesin.”

Ve o an bozkırda yeni bir söz yayıldı:

“Adını hatırlayan kalmasa da, gökyüzüne bakan herkes onun hikâyesini duyacak.”

Altay, tılsımı toprağa gömdü. Üzerine bir taş koydu.
Taşın üzerinde Kağan’ın adı yazılıydı.
Ama altta küçük bir satır daha vardı:

“Bir isim unutulabilir. Ama bir fedakârlık asla.”

Ve bozkır, yavaş yavaş yeniden nefes almaya başladı.

Gökyüzü temizdi.
İnsanlar yürümeye başladı.
Bir dönem bitmişti.
Ama hikâye… sonsuzdu.

SON